Радзіма

Перад тым як вымавіць тваё імя, Радзіма,
Я, быццам джангарчы, калі збіраецца спяваць,
Свой рот крынічнаю вадою палашчу,
Як сейбіт, выйшаўшы з сяўнёю поўнай,
Я кланяюся полю, хмарам, сонцу,
Як воін перад невядомым лёсам,
Я апранаю чыстую кашулю.

Ня плач, наш дзень настане...

Ня плач, наш дзень настане,
Хоць адступілі ўчора.
Зацісьні моцна рану!
Хай не сьмяецца вораг!

Выходзьце на дарогу,
Ў паход шчыльней радамі!
Ты ведай, перамога
Ужо не за гарамі.

І вер, што блізка мэта,
Удары грому спынім.
Ня згінулі дагэтуль —
І ў бітве мы ня згінем!

Кірункі свету

Меў я калісьці
Безліч кірункаў свету,
Як маюць іх
Вецер вясновы,
Аблокі і птушкі.

Потым сам я не знаю,
Калі іх і дзе разгубіў.
Засталіся чатыры:
Поўнач і поўдзень,
Захад і ўсход.

А сёння,
Калі цябе ўбачыў,
Не стала і іх.
Застаўся толькі
Кірунак адзін —
Да цябе.

Ты яшчэ толькі намёк на чалавека...

Ты яшчэ толькі намёк на чалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на маці;

Ты яшчэ – чвэрць чалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на дружбу;

Ты толькі – паўчалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на любоў, -

І толькі тады становішся чалавекам,
Калі ўсе могуць спадзявацца
На цябе.

Закалыхваючы...

Закалыхваючы,
Пэўна, стомленая,
Памылілася маці:
Не на верацяно,
А на сэрца маё
Сваю песню
Навіла.
Я і сёння асцярожна,
З хваляваннем
Разматваю
Клубок песень,
Каб хаця не парваць
Яе нітку.

Скрыпка

Калыхаў дрэвы вецер.
Песні сінія хвоя
каля звонкага сэрца
апляла дробнаслоўем.

Таму ведае сёння
вуснаў шопат гарачы,
як хто ноччу бяссоннай
весяліцца ці плача.

Павядзеш толькі смыкам, –
у віно, што не выпіў,
цвету яблыні дзікай
ці слёз нейчых падсыпе.

Мне пару крыл дало юнацтва...

Мне пару крыл дало юнацтва:
Адно — зары світальнай ззянне,
Парыў да сонца, да свабоды,
Другое — да цябе каханне.
Таму не знаў я зморы, стомы
У навальніцах, барацьбе,
А ты пытаешся, ці мог бы
Жыць без кахання, без цябе.
Спытайся птушкі, ці змагла б
Яна ўздымацца без крыла.

Я спытаў чалавека...

Я спытаў чалавека,
Які прайшоў праз агонь,
І воды,
І медныя трубы:
- Что самае цяжкае
На гэтым свеце?

І ён адказаў:
- Прайсці праз вернасць.

...А ноч прыйшла...

...А ноч прыйшла
З-за калючых дратоў,
Лягла на саломе,
На нарах астрожных...
Доўга сусед сярод шэрых муроў
Гаварыў асьцярожна...

Кашляе хтось за сьцяной...
Ведаем – сёньня да ўсходу
Зазвоняць крокі мільёнаў у такт,
І сярод плошчаў і вуліц
Агнём рэвалюцыі
Мы распачнём другі акт...

Добры з ваўка музыка...

Добры з ваўка музыка,
Ды не скакаць пад выццё;
Добры чарпак з рэшата,
Ды толькі з яго не піццё;
Добры мёд на памінках,
Толькі ніхто не пяе;
Добры рубель пазычаны,
Толькі спаць не дае;
Добры кажух са спагады,
Толькі сцюдзёна ў ім;
Добры агонь на чужыне,
Толькі грызе вочы дым.