Апалены ветрам марозным асіннік.
Усе нясуць слёз або свечак агонь.
А я тут чаго заблудзіў на магільнік?
Блізкіх ці знаёмых шукаю? Каго?

He тут занясла іх лістамі дуброва
I зорныя ночы абвеялі сном.
Адны на дарогах злажылі галовы,
другія... не ведаю на'т курганоў.

Іду я і надпісы ціха чытаю.
3 мазаікай камня імёны, гады
змывае агнём лістапад малады
і час іх рукою шурпатай сцірае.

Гранітныя пліты і мрамар бялее, —
не чорных працоўных касцей тут начлег!
Здаецца на кожным такім маўзалеі
свой звонкі павесіў-бы смех.

А тут усё тлеюць васковыя зоры.
Хтось мае адвагу маліцца, прасіць,
каб слёзы гаротных праз мрамар і дзёран
нядолю вякоў перасталі паліць.