Я адгадаць не раз хацеў
твой дзіўны вобраз і заўсёды,
у час асенняй непагоды,
мне засланяла хмары цень.
Калі-ж прадвеснем залатым
у рысы твару я ўглядаўся, —
як coнцa, прамянела ты,
зноў неразгаданым тады
твой вобраз для мяне застаўся.

Я чуў у песні голас твой
і бачыў хараство убору
у слуцкім казачным узоры,
ў радках кірыліцы святой.
Жывую летапісь вякоў,
што Нёманам, Дняпром шумела,
чытаў з граніта гарадоў
і з безымянных курганоў,
што азарыў агнём Гастэла.

У казках, думах песняроў
была ты, часам, сірацінай,
была гаручаю калінай,
што ў полі расцвіла вясной;
была слязой, ў якой мігцяць
расстання і сустрэчы зоры,
была, як сонца ўзняты сцяг,
была дарогаю жыцця,
без краю кінутай у прасторы.
Але такой, як сёння ты
з'явілася, ніхто не бачыў,
гарэлі полымем гарачым
асін пажоўклыя лісты.
Прахладай веяла з дуброў,
плылі вячэрнія туманы.
У змрочнай засені лясоў,
каля распаленых агнёў,
адпачывалі партызаны.

А цішыня з усіх старон.
Адно чуваць, як у азёры
са звонам ападаюць зоры,
і ціхі раненага стогн.
У ноч такую не да сну:
ўсё бачыш родныя дарогі,
сінь Нарачы, Беразіну,
абвугленую старану.
У сэрцы кожнага трывога...

I вось тады ў паўночны час,
па цёмных нетрах і палянках
ты падыходзіш, партызанка,
хадою ціхаю да нас.
Каму гаючы сон дасі,
у будучыню шлях пакажаш,
каму паможаш пагасіць,
развеяць сум на верасы
і чула раны перавяжаш.
Надзеяй асяніш жывых,
над паўшымі пахіліш постаць,
як маці, і на жвір пагосту,
сабраўшы з нетраў баравых,
і з сенажацей, і з палёў,
ўсе краскі лепшыя і збожжа,
зарніцы майскіх вечароў, —
ты, як вянок, у ног байцоў,
расой асыпаны, паложыш.
I пойдзеш зноў шляхамі ты
нязведанымі, баравымі.
I толькі ўсюды тваё імя
мне шэпчуць травы і лісты,
гудуць свабодныя вятры,
вандруючыя ў паднябессі.
I там, дзе яркія кастры
гараць, як полымя зары,
звініш у несмяротнай песні.