Прыляцелі у гасціны
Да малога Васілька
I сарока-белабока,
I варона з сасняка.
Пачала кума-варона
Калыханку напяваць,
Пачала з бароў урокі
Да малога заклікаць:
Гэй, змяркальныя урокі,
I світальныя урокі,
I вясновыя урокі,
I зімовыя урокі,
I з-пад ясных зор урокі,
І з-пад цёмных броў урокі,
Пазлятайцеся гурбой
Над калыскаю малой!
Пачала кума-сарока
Васілёчка калыхаць,
Пачала усе урокі
Ад малога адганяць:
Гэй, прыцешныя урокі,
I прысмешныя урокі,
I паўночныя урокі,
I паўдзённыя урокі,
I жаночыя урокі,
I дзявочыя урокі,
Развявайцеся ў барах
Па расцвіўшых верасах!..
Ды заплакаў Васілёчак,
Што сарока ўсе вятры,
Усе урокі адганяе
На дрымучыя бары.
Як пакінула ўсё гэта
Кумка хлопчыку свайму,
Праз усё жыццё спакою
Чары не далі яму:
То яго звадзіла рэха,
То спаць зоры не давал,
То яго паліла сонца,
То завеі асыпалі,
То спяваў палям, дуброве,
То тужыў па чарнабровай,
Аж ад гэтых чараў ён
I спакой згубіў і сон.
Нат калі спачыць прыйшлося,
Век пражыўшы, Васільку,
Кожны год, вясну і восень,
Чуўся шум у сасняку:
Шум бароў і плач птушыны,
Шорах забабонных траў,
Аж пакуль густой хваінай
Ён, разбуджаны, не ўстаў.
Той хваінай, над якою
Ўсходзіць серп маладзіка,
Над якой цвіце зарою
Кветка папаратніка.