Ой, калышыцца вецер
на крывой на асіне,
ужо час мне выходзідь на шырокі гасцінец.
Хутка пойдуць дзяўчаты
грамадою вясёлай
у дуброву з крыніцы чэрпаць вёдрамі золак.
Між дзяўчат ёсць такая
станам гібкая — колас,
сэрца ў радасці млее яе чуючы голас.
I на ліха дала ёй
ночка цёмная бровы,
залатым напаіўшы вочы цветам ліповым,
і багатара бацьку,
грошай, золата груды,
куфры тканяў багатых і пшаніцы аруды.
Адказалі у сватах, —
яшчэ молада быццам,
хай яшчэ падзявуе, хай яшчэ весяліцца.
А ўсяму, не сляпы я,
была толькі прычына, —
не аддаць Кацярыны за батрацкага сына,
у якога багацця:
пядзі тры ўсяго ніва,
конь адзін, не стаеннік і з абмуленай грывай,
і кашуля на плечах,
і душа пад кашуляй,
сілы поўная буйнай: пра яе усе чулі,
ды яшчэ мо' пачуюць...
Выйду вось на гасціпец,
пагляджу на дзяўчат я, на сваю Кацярыну.
Калі сумная пройдзе,
бы чагось зажурыцца,
будзе вёдрамі чэрпаць доўга золак з крыніцы, –
падыйду і пацешу,
вочы слёз хай не зораць —
не такое згіналі, як дзявочае, гора!..
Калі-ж пройдзе вясёлай,
пырсне смехам у вочы, –
у карчму завалюся, прасяджу да паўночы.
I за то, што звадзіла,
ўракала над рэчкай,
запалю хіба чорту саламяную свечку...
Эх, калышыцца вецер
на крывой на асіне,
ужо час мне выходзіць на шырокі гасцінец.