Ha раненай бярэсце
вясняны сок густы, —
жыццё і смерць, як персцень
алмазны, залаты.

Напоўнім кубкі сокам,
о, мілая мая,
і ў кубак твой глыбокі
свой персцень кіну я.

Яго іржою чорнай
не спляміць — залаты,
не так як той, што ўчора
ўзяла на палец ты.