Калыхаў дрэвы вецер.
Песні сінія хвоя
каля звонкага сэрца
апляла дробнаслоўем.

Таму ведае сёння
вуснаў шопат гарачы,
як хто ноччу бяссоннай
весяліцца ці плача.

Павядзеш толькі смыкам, –
у віно, што не выпіў,
цвету яблыні дзікай
ці слёз нейчых падсыпе.