Ткала я, ткала палотны
цэлыя ночы і дні,
ткала у роднай матулі
з лёну свае васмярні.
Замуж за Кліма пайшла я.
Вечная ў хаце бяда, –
ніва, як палец, вузкая,
ў хлебе цвіла лебяда.
Перш прадала я настольнік:
помню, купілі паны
губку апошнюю лёну;
потым збыла дываны.
Сына ў няволю забралі...
Доўгі астрожныя дні,
трэба паслаць яму хлеба, –
і прадаю васмярні.
Помню, не раз ён казаў мне:
– Прыдуць другія часы,
жоўтым успеняцца морам
нашых жытоў каласы.
Гнуцца, матуля, не будзем
больш у паноў за сярпом,
ясную долю здабудзем,
лепшым жыццём зажывём, —
Сына я вырву з астрога!
Гэй-жа, паненкі, паны!
Можа, апошнія купіць
хто з вас мае васмярні?