Буран, як ашалелы, вые,
снег уздымаючы сівы.
Стаіць нямецкі вартавы,
кляне буран, снягі Расіі,
што замялі кастроў агонь,
абоз, палаткі, батарэі,
і думы пра далёкі Рэйн,
і курганы сяброў яго.

Сон морыць. Толькі не заплюшчыць
вачэй, сячэ сцюдзёны град,
і страх залазіць пад бушлат
з звярыным стогнам цёмнай пушчы.
Вось замаячыў нейчы цень.
— Стой, хто ідзе?..
Няма нікога.
Чарнее слуп каля дарогі,
ды снег мяцеліца мяце.
А мо' не слуп? Зноў кліча:
— Хто там?
I раптам чуецца адказ: ,
— Паслухай, не страляй у нас, —
свае, салдаты з восьмай роты.
Дамоў направіліся мы,
каб адплаціць за ўсе нягоды
і ганьбу з нашага народу
крывёй праклятых гадаў змыць. —
Адзін — ледзь рызманом прыкрыты,
з забінтаванай галавой,
другі — аблеплены зямлёй,
у касцы, кулямі прабітай.
— Ідзем ад самае Масквы,
тут і зямля нас не прымае,
і сем'і кожнага чакаюць...
Ну, што-ж, прапусціш, вартавы?

Яшчэ ён думае, гадае:
мо' гэта людзі не свае,
ды, раптам, трупы пазнае,
і з рук вінтоўка выпадае.
Салдаты ў снежнай тонуць мгле,
а вартавы стаіць, не знае,
ці гэта сон, ці здань якая.
Але бялее свежы след.

I з цёмнай пушчы вее жахам.
Займаецца з усходу дзень,
і ад абозу ён ідзе
іх следам на далёкі захад.
A па абочынах гараць
і тлеюць папялішчы сёлаў,
ды над бяскрайнім полем голым
пяе разгневаны буран.