Восень тлее, і з лясной глушы...

Яшчэ не ацэнена

Восень тлее, і з лясной глушы
вецер пах прыносіць гаркаваты.
Вось і хата: дзед яшчэ імшыў
зруб яе смалісты, сукаваты.
Я ужо старога не застаў,
без яго зардзіліся асіны.
Ен памёр пад шум асенніх траў,
толькі стрэльбу ў спадчыну пакінуў.
Цецярук з ягодніку ўзляцеў.
Па прывычцы стрэльбу я рыхтую
і сачу за ценем паміж дрэў,
хоць, напэўна ведаю, спудлую.
Што-ж, няхай шчасліва ён ляціць,
будзячы прадвечныя абшары,
выстрал толькі рэхам прагучыць,
як напеў ці восені фанфары.
Я іду ў стары, знаёмы лес
па знаёмых сцежках і палянах,
дзе ў зялёнай некалі імгле
я хадзіў з старым на паляванне.
Ён вучыў сляды распазнаваць,
гаварыць на галасах птушыных,
да зямлі прыпаўшы, вычуваць
кожны шум і пах крыві звярынай.
I калі паліцыя ў сяло
прыхадзіла — выкрадаўся першым,
і хаваў жвіроўку, і ў дупло
радзіў мне хаваць і мае вершы.
He адзін зарубцаваўся знак
з тых часоў панурых і балючых.
Над старымі пнямі маладняк
расшумеўся галасамі пушчы.
I хоць больш ніколі на яву
тут стары не пройдзе паляўнічы, –
я вышэй ўздымаю галаву
на вяршыні сосен падзівіцца.