Ты яшчэ толькі намёк на чалавека...
Ты яшчэ толькі намёк на чалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на маці;
Ты яшчэ – чвэрць чалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на дружбу;
Ты толькі – паўчалавека,
Калі ва ўсім спадзяешся на любоў, -
І толькі тады становішся чалавекам,
Калі ўсе могуць спадзявацца
На цябе.
Шчасце
Простае шчасце людское,
Так як і наша з табою,
Пэўна, складаецца з солі,
3 хлеба, сабранага ў полі,
3 поту, дарожнага пылу,
3 роднага небасхілу,
3 дружбы, мацнейшай ад смерці,
3 песні... I так мне здаецца:
Каб з чаго іншага скласці,
Дык ці было б яно шчасцем.
Скрыпка
Калыхаў дрэвы вецер.
Песні сінія хвоя
каля звонкага сэрца
апляла дробнаслоўем.
Таму ведае сёння
вуснаў шопат гарачы,
як хто ноччу бяссоннай
весяліцца ці плача.
Павядзеш толькі смыкам, –
у віно, што не выпіў,
цвету яблыні дзікай
ці слёз нейчых падсыпе.
Усё мае працяг Жыцьця...
Усё мае працяг Жыцьця:
Нітка – ў туга навітым клубку,
Дарога – ў імкненьні за небасхіл,
Песьня – ў водгаласах рэха,
Зерне – у хлебе надзённым,
Любоў – у сонечнай усьмешцы дзіцяці.
Усё мае свой працяг жыцьця,
Апроч няпраўды.
Радзіма
Перад тым як вымавіць тваё імя, Радзіма,
Я, быццам джангарчы, калі збіраецца спяваць,
Свой рот крынічнаю вадою палашчу,
Як сейбіт, выйшаўшы з сяўнёю поўнай,
Я кланяюся полю, хмарам, сонцу,
Як воін перад невядомым лёсам,
Я апранаю чыстую кашулю.
У беларускую восень
У беларускую восень
Нат і верабей багацее,
Лес на грыбы не скупіцца,
Пуні хмялеюць ад сена,
Мёдам вуллі набракаюць,
Сцежкі гараць ад лістоты,
Скрыпкі звіняць на вяселлях,
I маладзіцы дабрэюць —
У беларускую восень.
...А ноч прыйшла...
...А ноч прыйшла
З-за калючых дратоў,
Лягла на саломе,
На нарах астрожных...
Доўга сусед сярод шэрых муроў
Гаварыў асьцярожна...
Кашляе хтось за сьцяной...
Ведаем – сёньня да ўсходу
Зазвоняць крокі мільёнаў у такт,
І сярод плошчаў і вуліц
Агнём рэвалюцыі
Мы распачнём другі акт...
Ня плач, наш дзень настане...
Ня плач, наш дзень настане,
Хоць адступілі ўчора.
Зацісьні моцна рану!
Хай не сьмяецца вораг!
Выходзьце на дарогу,
Ў паход шчыльней радамі!
Ты ведай, перамога
Ужо не за гарамі.
І вер, што блізка мэта,
Удары грому спынім.
Ня згінулі дагэтуль —
І ў бітве мы ня згінем!
Закалыхваючы...
Закалыхваючы,
Пэўна, стомленая,
Памылілася маці:
Не на верацяно,
А на сэрца маё
Сваю песню
Навіла.
Я і сёння асцярожна,
З хваляваннем
Разматваю
Клубок песень,
Каб хаця не парваць
Яе нітку.
Мне пару крыл дало юнацтва...
Мне пару крыл дало юнацтва:
Адно — зары світальнай ззянне,
Парыў да сонца, да свабоды,
Другое — да цябе каханне.
Таму не знаў я зморы, стомы
У навальніцах, барацьбе,
А ты пытаешся, ці мог бы
Жыць без кахання, без цябе.
Спытайся птушкі, ці змагла б
Яна ўздымацца без крыла.
Кірункі свету
Меў я калісьці
Безліч кірункаў свету,
Як маюць іх
Вецер вясновы,
Аблокі і птушкі.
Потым сам я не знаю,
Калі іх і дзе разгубіў.
Засталіся чатыры:
Поўнач і поўдзень,
Захад і ўсход.
А сёння,
Калі цябе ўбачыў,
Не стала і іх.
Застаўся толькі
Кірунак адзін —
Да цябе.
